سایر آهنگسازان دوره
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
قرون وسطا تا رنسانس
بسیاری از آهنگسازان به شکل چشمگیری در شکل گرفتن و نشاط موسیقی
پولی فونیک در طول مدت این دوره، مشارکت داشتند. ژیل بَنشُوآ (60-حدود 1400)،
سرشناس برای ترانه ها و موتِت هایش، در کلیسای جامعِ مونس، ارگ نواز و از سال
1430، یکی از اعضای نمازخانۀ دربارِ بورگوندی بود. او همچنین احتمالاً، به عنوان
سرباز در جنگ با ارتش اشغالگر انگلستان، در زمان ژاندارک، خدمت کرده است. اُلگِم و
دوفِه مرگ او را (در شکلِ روندو –نوعی موسیقی که تِم اصلی آن تکرار می شود-، شکلی
که عمدتاً توسط بَنشُوآ، پرورده شد)، مورد سوگواری قرار دادند. ترانه های غیر
مذهبی او، سنت درباری آن زمان را در بر می گرفتند، و موسیقی مذهبی اش، حاکی از
استحکام سبک بورگوندی است. جان دانستِبِل (1453-حدود 1390)، هم عصرِ بَنشُوآ،
آهنگساز پیشتازِ زمانه اش بود. دانستِبِل که در عین حال یک منجم و ریاضی دان هم
بود، سفرهای زیادی در خدمت حامیانِ اشرافی اش، در اروپا می کرد، و از اعتباری بین
المللی بهره مند بود. او یک استاد برجسته در زمینۀ تکنیک ایزوریتمیک (هم ضربی) بود،
و مَس ها و موتِت های او به شدّت دوفِه را تحت نفوذ خود قرار داد.
آهنگساز فلاندری قرن پانزدهم، یاکوب اوبرِخت (1505-حدود
1451) وقت خود را بین هلند و فِرّارا، که در اثر طاعون در آنجا فوت کرد، تقسیم می
کرد. او اغلب از نواهای غیرمذهبی به عنوانِ پایه ای برای مَس ها و موتِت های خود
استفاده می کرد (تکنیکی که او برای ژوسکَن دِ پِرِه، به ارث گذاشت)، و او از اولین
آهنگسازان شناخته شده ای است که نمادگرایی عددی را در موسیقی خود، به کار گرفت.
آنتی فونی*
آهنگساز دیگر متولد شده در فلاندر، آدریان ویلِرت
(1562-حدود 1490)، نقشی برجسته در گذار بین سبک های رنسانس و بارُوک ایفا کرد. او
که یکی از قدیمی ترین آهنگسازان مَدریگال بود، در سال 1527، در سَنت مارکِ ونیز،
رهبرِ گروه همسرایی شد، در آنجا او اصل نوشتن موسیقیِ آنتی فونال برای کُرهای
دوگانه (ِDouble choirs)،
را پایه گذاری کرد، شکلی که به خوبی با ویژگی های آکُوستیک-صوت شناسی- سبک بیزانسی
بازیلیک (نوعی سبک هنر و معماری رومی)، تناسب داشت.
کار ویلِرت به شدّت جووانی گابریِلی (1612-1557) را تحت
تأثیر قرار داد، او در سال 1585، ارگ نواز سَنت مارک شد، این سمت را از عمویش،
آندره آ (86- حدود 1510)، که شاگردِ ویلِرت بود، به ارث برد. جووانی سنت نوشتن
موتِت های ونیزی را با همراهیِ ساز، پایه گذاری کرد. او تکنیکِ آنتی فونال را هم
در موتِت هایش و هم در موسیقیِ خالصِ سازی اش، تکامل بخشید. اولین مجموعۀ سمفونی
های مذهبی او، منتشر شده در سال 1597، سوناتِ مشهورِ پیان اِ فورت (pian’ e forte) برای گروه های سازهای برنجی را در
بر می گیرد.
*Antiphony is now generally
used for any call and response style of singing, such as the kirtan and the sea
shanty. Antiphonal music is music that is performed by two semi-independent
choirs in interaction, often singing alternate musical phrases.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر