سایر
آهنگسازان دورۀ رمانتیک
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
دورۀ رمانتیک
اگرچه کانون اصلیِ اپرایِ رمانتیکِ آغازین در ایتالیا قرار
داشت، فرانسه هم چندان عقب نماند. یکی از تأثیرگذارترین چهره ها، لوئیجی چروبینی
(1842-1760) بود، که پاهایش بر شانه های دورۀ گذار بین کلاسیسیسم و رمانتیسیسم
قرار داشت. او کار حرفه ای اش را در ایتالیای زادبومی اش، آغاز کرد، که چندین
اپرای اولیۀ او در آنجا تولید شد، و سپس درست پیش از انقلاب، در پاریس مستقر شد.
در آغازِ دورۀ ناپلئونی، چروبینی تأثیرگذارترین اپراهای خود، از جمله مِدِه آ
(1797)، «دو روز» (که به نام شغل آبی نیز مشهور است، 1800) و آنا کِرِئُون (1803)،
را در پاریس تولید کرد. سپس او در تقابل با ناپلئون قرار گرفت، و در سال 1805 به
وین رفت، که در آنجا با هایدن و بتهوون (که فیدِلیُوی او تا حد زیادی مدیونِ شغل
آبی است)، ملاقات کرد. در سال 1816 چروبینی در هنرستان عالی موسیقی، به سمت استادی
(دیرتر، از سال 1822، مدیری)، رسید. و در آنجا به عنوان یک استاد موسیقی، نفوذش
بسیار عمیق و گسترده شد.
در میان شاگردان چروبینی، دانیِل آبِر (1871-1872)، قرار
داشت، که در سال 1742، به عنوان مدیر کنسرواتوار پاریس، جانشین استاد خود شد. او
نزدیک به 50 اپرا نوشت، که بسیاری از آنها در مشارکت با اُوژِن اِسکریب، نمایشنامه
نویس، که از مشهورترین آنها می توان از «دختر گنگِ پورتیچی» (1828، که با زمین
لرزه ای دراماتیک پایان می پذیرد)، برادر، شیطان (1830)، ماسک سیاه (1837) و مانُو
لِسکُو (1856، موضوعی که بعدها توسط ماسِنِه و پوچینی نیز دستمایه قرار گرفت)، نام
برد.
استاد بیزِه، ژاک هالیوی (1862-1799)، یکی دیگر از شاگردان
چروبینی بود و او نیز از سال 1827 به بعد، در هنرستان عالی موسیقیِ پاریس، تدریس
می کرد. او مربیِ اصلیِ ـموزش آواز در اپرای پاریس بود، از حدود 30 اپرای او، فقط
«زن یهودی» (1835)، هنوز گاه گاهی، مورد توجه قرار می گیرد.
اپرا در آلمان
چندین آهنگسازِ همعصر وِبِر، از جمله آلبرت لُرتزینگ
(51-1801)، یکی از معدود آهنگسازانی که عملاً تا سر حد مرگ گرسنگی کشید (او آنچنان
به شدت محتاج پول بود که حق تألیف ارزشمند اپراهای موفقیت آمیزش را به شندرغاز
فروخت). این قضیه شامل اپراهای «تزار و درودگر» (1837)، «شکارچی غیرمجاز» (1842) و
«اوندین» (1845)، بر اساس داستان تخیلی رمانتیکِ فریدریش لاموت فوکِه، می شد. این
داستان قبلاً توسط آهنگساز و نویسنده، اِرنست تیودوس امادیوس هافمَن، با همین نام،
اقتباس شده بود.
هاینریش اوگوست مارشنِر (1861-1795)، همتای وِبِر در رهبری
ارکستر دِرِسدِن، در سالهای 1820، نیز تحت نفوذ رمانتیسیسم هافمن قرار داشت. او
بهتر از لورتزینگ، از عهدۀ کار بر می آمد، اگرچه اپراهای قدیمی تر او از جمله
اپرای ترسناک گوتیک «خون آشام» (لایپزیگ، 1828)، «زائر بیت المقدس و یهودی»، بر
اساس داستان آیوانهو (1828)، اثر اسکات و «هانس هایلینگ» (برلین، 1833)، به موفقیت
های بزرگتری نسبت به آثار متأخرتر او، نائل آمدند. او در میانۀ راه بین وِبِر و
واگنِر به عنوانِ پیشاهنگِ اپرای رمانتیک آلمانی قرار می گیرد.
موسیقی سازی
در زمینۀ سازی، ویولن نواز، رهبر ارکستر و آهنگساز، نوئیز
اِشپوآ (1859-1784)، در آلمان، وین (که در آنجا رهبر ارکستر در تئاتر شهر بود)، و
لندن، که تمایل چشمگیری به آثار او در آنجا وجود داشت، موفقیت عظیمی کسب کرد. از
سال 1822 او رهبر ارکستر دربار و دیرتر مدیر موسیقی در دربار آلمانی هِس-کِسِل
بود. او یکی از اولین رهبران ارکستری بود که از چوب برای اینکار استفاده نمود.
اپرایی از اشپوآ باقی نمانده است، ولی قطعات سازی او هنوز نواخته می شوند. آنها 10
سمفونی، 18 کنسرتو ویولن، 4 کنسرتو کلارینت، و تعداد زیادی موسیقی مجلسی، از جمله
کوارتِت ها و کوئینتت های سازهای زهی، یک اُکتِت (گروه هشت نفره) برای سازهای زهی
و بادی، یک نُونِت (گروه 9 نفره) عالی برای سازهای زهی و بادی و یک کوئینتِت (5
نفره)، برای پیانو و سازهای بادی را شامل می شوند.
معاصر سوئدی او، فرانتس بِروالد (1868-1796)، یک آهنگسازِ
آماتور بود. پیش از آنکه، در فاصلۀ کوتاهی پیش از مرگش، به عنوان استاد آهنگسازی
در آکادمیِ سلطنتیِ موسیقیِ سوئد، گمارده شود، او یک مؤسسۀ اُرتوپدی را در برلین و
سپس یک کارخانۀ شیشه سازی را در سوئد، اداره می کرد. بِروالد در حال حاضر به خاطر
«سمفونی منفرد» (شمارۀ 3، 1845)، و «گراند سِپتِت» (هفت نفره) در سی بِمُل، برای
سازهای زهی و بادی، به یاد آورده می شود.
آهنگساز ایرلندی، جان فیلد (1837-1782)، همراه با کِلِمِنتی
در لندن تحصیل کرد، و در ادامه از مزایای یک حرفۀ اروپایی موفقیت آمیز، به عنوان
نوازندۀ زبردست پیانو، که مقرش در سن پترزبورگ بود، برخوردار شد. او قطعۀ پیانوی
کوتاهی، که به نام «نوکتِرن»، شناخته می شود، را اختراع کرد، شکل و سبکی که توسط
شوپَن عاریه گرفته شد. 19 نمونۀ اثر فیلد هنوز در گنجینۀ آثار موسیقیِ تکنوازی پیانو
قرار دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر