زندگی ویلیام
بِرد
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
قرون وسطا تا رنسانس
زندگی و آثار:
ملیت: انگلیسی
تولد: ؟ لینکُلن، حدود 1543
مرگ: اِستاندِن مَسی، اِسِکس، 1623
ژانر های ویژه: موسیقی مذهبی، ترانه، آواز گروهیِ عاشقانه،
آثار کی بُرد، قطعات کانسُرت (گروهی) برای ویول (نوعی ویولن قدیمی)
کارهای بزرگ: مَس ها؛ سه مَسِ لاتین و یک مَس انگلیسی؛
سرودهای مذهبی (لاتین: Cantions sacrae)
(1575)؛ 140 قطعه برای کی بُرد، از جمله «کوئینِس آلمان» ( The Queenes Alman) و «وُلسیز وایلد» (Wolsey’s Wilde).
به غیر از تالِس، غول دیگرِ قرن شانزدهم در موسیقی انگلیسی،
شاگرد او، ویلیام بِرد بود: در سال 1563، در حدود سن 20 سالگی، بِرد به سمت ارگ
نواز و رهبر گروهِ خوانندگان همسراییِ کلیسای جامعِ لینکُلن منصوب شد. او در سالِ
1568 ازدواج کرد و صاحب چندین فرزند شد. در سال 1570، رئیس نمازخانۀ سلطنتی لندن
شد، در عین حال او با اشراف زادگانِ قدرتمند گوناگونی آشنایی پیدا کرد، که آهنگ
هایش را به آنان تقدیم می کرد.
کاتولیسیسم
در زمانهای دشواری، هنگامی که او به عنوان یک متمردِ
کاتولیکِ رومی، مشهور شد، و با نوشتنِ مَس هایی برای استفادۀ مخفیانۀ خانواده های
سرشناس کاتولیک به خطر کردن ادامه می داد، بدون تردید، حامیان اشرافیش کمک می
کردند تا بِرد در امان بماند.
سه مَس عالی لاتینِ او، به ترتیب در چهار، سه و پنج بخش، در
سالهای 1590، علناً منتشر شدند، ولی پس از انتشار مجلد عظیم نت های موسیقی اش برای
استفاده در مراسم عبادت کلیسایی کاتولیک، در بین سالهای 1605 تا 1610، در تملک
داشتنِ این کتاب، تبدیل به یک جرم جزایی شد.
ترانه ها و موسیقی سازی
بین سالهای 1588 و 1611، بِرد سه مجموعه از مزامیر، ترانه
ها و غزلیات، مجموعه های متنوعی از سرودهای انگلیسی، آوازهای چند صدایی، آوازهای
گروهی عاشقانه (madrigals)،
و قطعاتی برای کانسُرت ویول منتشر ساخت. موسیقی سازی او به ویژه عالی بود: در
زمینۀ هنر موسیقیِ کانسُرت (به خصوص موسیقی فانتزی برای ویول)، و موسیقی کی بُرد،
او یک استاد سرآمد بود. ملکه الیزابتِ اول و درباریانِ او مخصوصاً به پاوان ها و
گالیاردهای او عشق می ورزیدند. موسیقی کی بُرد او در مجموعه های گوناگونی، از
جمله: کتاب ویرجینالِ- نوعی ساز زهی قدیمی- فیتز ویلیام، کتاب بانوی من، نِوِل و
پارتینا، مجموعه ای که در سال 1613 به صورت مشترک به همراهِ آثارِ جان بال
(1628-1563) و اُرلاندُو گیبِن (1625-1583)، چاپ و منتشر شد، به منظور استفاده های
اشرافی، ظهور پیدا کرد.
سالهای متأخر زندگیِ بِرد در خانه ای مجلل در اِسِکس، سپری
شد، و در همانجا او درگذشت. موسیقیِ کلیساییِ لاتینِ او تا اواسطِ قرن نوزدهم، در
محاقِ فراموشی قرار داشت، با وجودِ این، سرودهای آنگلیکنِ (مربوط به کلیسای
انگلستان) او همواره محبوبیت خود را حفظ کزد. آوازهای گروهیِ عاشقانه و موسیقیِ با
نشاطِ کی بُردش در اوایل قرن بیستم، بازیابی شد. حداقل دو سازندۀ آوازهای گروهیِ
عاشقانۀ انگلیسی از شاگردانِ او بودند، و نفوذِ او بر روی موسیقیِ انگلیسی ژرف
بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر