سایر آهنگسازان دورۀ رمانتیک های
متأخر
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
- دورۀ رمانتیک های متأخر
به مانند راخمانینُف، الکساندر
گلُازونُوف (1936-1865)، نیز درمیان آهنگسازان رمانتیک روسی متأخر قرار داشت. او که شاگرد ریمسکی-کُرساکُف بود، اوّلین سمفونی اش را در سن فقط 16 سالگی نوشت، و دست پروردۀ بالاکیرف شد. از سال های 1880 به بعد او به گستردگی مسافرت می کرد، در وایمار با لیست
ملاقات کرد، و در پاریس و لندن رهبری ارکستر را بر عهده داشت. در سال 1905، او مدیر مدرسۀ عالی موسیقی سن پترزبورگ شد. در دوران انقلاب روسی، او از سختی های شدید رنج می برد،
و در سال 1928 به
طور کلی روسیه را ترک کرد، و عاقبت در پاریس مستقر شد. آثار او، که بیش از آن که ملی گرایانه باشند، جهان وطنی
هستند، نُه سمفونی، دو کنسرتو پیانو، یک کنسرتو ویولن محبوب، یک کنسرتو ساکسیفون
متأخر (1931)، هفت جهارنوازی سازهای زهی، ویک باله، «فصل ها» (1899)، رادر برمی گیرد.
آهنگساز
لهستانی، کاروُل شیمانوُفسکی (1937-1882)، بیشتر دوران اوایل زندگی اش را در اوکراین سپری کرد،
ولی بین سالهای 1905 و 1908 او در برلین زندگی می کرد، جایی که اوّلین سمفونی اش را
نوشت.
خانۀ روسی او در دوران انقلاب،
تخریب شد، ودر سال 1920 او به ورشُو نقل مکان کرد، در آنجا او مدیر مدرسۀ عالی
موسیقی (بعداً آکادمی) شد. او در اثر
بیماری سل در گذشت. موسیقی پیانوی او توسط نوازندگان لهستانی پیانو، از جمله آرتور روبینشتاین،
تحت پشتیبانی قرار گرفت، درحالیکه دو کنسرتو ویولن او نخستین بار توسط نوازندۀ
لهستانی ویولن، پاول کوهانسکی، به اجرا درآمد. استابات ماتر (6-1925) او به شدت مورد
توجه است.
هوگوُلف (1903-1860)، دقیقاً معاصر مالر و نیز شاگرد او در هنرستان عالی
موسیقی وین بود. به
عنوان یک هوادار دو آتشۀ واگنر، او خصومت
بسیاری از افراد را، از طریق حملات انتقادی به برامس، با خود برانگیخته ساخت. او به دلیل
ترانه های بی نظیرش، به خاطر آورده می شود- جانشین شایستۀ شوبرت و شومان. آنها 53 تنظیم بر روی اشعار موریک، 20 تنظیم برروی اشعار آیشندُورف، 51شعر گوُته، 44ترانه به سبک
اسپانیایی (1891)،
در مجموع 46 ترانه
در دو مجلد، ترانه های به سبک ایتالیایی (6-1892) و سه شعر میکل آنژ (1898)، رادر بر می گیرد. جدا از ترانه ها، مشهورترین اثر او سِرِنادِ ایتالیایی (1892)
برای ارکستر سازهای زهی (اصالتاً برای چهارنوازی) است. در سال 1897، به عنوان یکی از قربانیان سیفیلیس، او دچار جنون شدو
به آسایشگاه روانی سپرده شد.
آهنگساز آلمانی
ماکس برُوخ(1920-1838)، به عنوان رهبر ارکستر در برلین، بُن، لیورپول، برسلاو و اسکاتلند، کار می
کرد، و استاد آهنگسازی دانشگاه برلین شد. او که فوق العاده آهنگساز پرکاری بود، امروزه عمدتاً
برای سه اثرش، کنسرتو ویولنِ سُل مینور (1868)، فانتزی اسکاتلندی برای ویولن و ارکستر (1880)، کوُل نیدرای (1881)، یک آداجیو بر روی یک ملودی عبری برای ویولنسِل و
ارکستر، به خاطر آورده می شود.
فرانسه
سزار فرانک
متولد بلژیک(90-1822)،
درسال 1872
استاد ارگ نوازی در مدرسۀ عالی
موسیقی پاریس شد. او که یک ارگ نواز برجسته بود، مقادیر متنابهی موسیقی مذهبی نوشت، ولی
عمدتاً برای سمفونی ارگش در رِ مینُور (8-1886)، واریاسیون های سمفونیک برای پیانو و ارکستر (1885)
و «پانیس آنجِلیکوس»- لاتین: نانِ شب-(1872)، برای تِنوُر، ارگ، چنگ، ویولونسِل و دابل باس، به
خاطرآورده می شود.
شاگرد او وَنسان
د'ایتالی (1931-1851)، همانند استادش، یک ستایشگر واگنِر، در سال 1894، بنیانگذار اسکولا کانتوروم پاریس (اصالتاً برای تحصیلات موسیقی کلیسایی، ولی از سال 1900
به بعد، یک مدرسۀ عمومی موسیقی)، بود.
او چندین اپرا
نوشت، ولی احتمالاً مشهورترین اثر او سمفونی بر روی ترانۀ کوه نشینان فرانسوی (1886)
است. بر روی آثار پاول دوکاس (1935-1865)، واگنر نیز تأثیر گذاربود، اوّلین موفقیت بزرگش «شاگردجادوگر» (1897)، بر اساس داستانی از گوته قرارداشت، که هنوز نیز به
فراوانی اجرا می گردد. دوکاس اپرای زیبایی بر اساس نمایشنامه ای از مترلینگ، به نام «آریاند و ریش آبی» (1907)، شبیه به حال و هوای «پلیئاس ملیزانده» دبوسّی نوشت، ولی خودانتقادی سختگیرانۀ او باعث شد که
تنها معدودی از ساخته هایش را منتشر سازد و بیشتر آثارش را پیش از مرگ، نابود ساخت.
بریتانیا
در اواخر دوران
ویکتوریایی اتگلستان، هوبرت پِرّی (1918-1848) و چارلز ویلیه استنفورد (1924-1852)- هردو اساتید کالج سلطنتی موسیقی لندن- برروی نسل جوانتر آهنگسازان بریتانیایی، که درمیان
شاگردانشان به شمار می آمدند، نفوذ فوق العاده ای داشتند. پرّی در دانشگاه آکسفورد تدریس می کرد؛ استنفورد، سازندۀ
هفت سمفونی، در دانشگاه کمبریج تدریس می کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر