پیدایش
آهنگسازان
·
آهنگسازی در طول قرون
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
بیشتر موسیقیِ قرون وسطایی در گلچین هایی به صورت نسخۀ خطی
باقی مانده اند، برخی از آنها توسط راهبان برای صومعه های برگزیده، رونویسی شده
اند و بقیه- که اغلب به طرز زیبائی تذهیب کاری شده اند- توسط حامیان اشرافی سفارش
داده شده اند. ابتدائی ترین نمونه های باقی مانده به قرن دهم میلادی به بعد، باز
می گردند. در میان مشهورترین نسخه های خطی، دو منبع از قرن پانزدهمِ انگلستان به
چشم می خورند، دست نویس "سالن قدیمی"* و کتاب همسرایان کالج ایتِن. دو
منبع فرانسوی نیز موجودند که به حدود سال 1470 باز می گردند: کتاب زیبائی به شکل
قلب، "شانسونیه کوردیفورم"- به معنای کتاب سرود به شکل قلب- و
"ملون شانسونیه". سازندگان بسیاری از قطعات در این نسخه های خطی ناشناس
هستند، ولی برخی از آنها به آهنگسازان منفرد نسبت داده شده اند.
سبک باستانی
آهنگسازان پاریسی، لئونَن و پروتَن از جملۀ بهترین مظاهر
سبکی هستند که "آر آنتیکوآ" یا "سبک باستانی" نامیده میشد،
روشی که در آن، ملودی های آواز های دسته جمعی (بدون ساز) را با اضافه کردن بین یک
تا سه صدای فرعی به خط آوازی اصلی، از طریقِ پیش بردن آنها در یک مُوسیون موازی،
هماهنگ (harmonize)
می ساختند. این سبک "کوندوکتوس" نامیده می شد، و شکلی ابتدائی از موسیقی
چندصدائی (polyphony) بود-
یک تکنیک آهنگسازی که در آن چندین ردیف ملودیک ترکیب می شوند، و به صورت مستقل پیش
می روند (در مقابل هوموفونی که در آن اصوات با هم پیش می روند و قالب های هارمونی
را شکل می بخشند). موسیقی اروپایی از قرن سیزدهم تا قرن شانزدهم، تحت تسلط اصل چند
صدائی قرار داشت.
تا قرن سیزدهم، نشانه گذاری موسیقائی پیچیده تر و یکسان تر
شده بود، (به استثناء نقاط نشانه گذاری ضرباهنگیِ بهتر که هنوز هم جا برای تفسیر
باقی می گذاشت). کوندوکتوس به تدریج توسط شکل جدیدی که موتِت- قطعه ای موسیقی
آوازی کلیسایی- نامیده می شد، سرودی به زبان لاتین، اغلب با متنی انجیلی که در آن
صداهایی دیگر در نقطۀ مقابل – کونتِر پوآن- نغمۀ اصلی به پیش می رفت، جایگزین می
گردید. موتِت به عنوان یک شکل استاندارد از موسیقی نیایشی هنوز هم وجود دارد.
سبک جدید
در همان زمان، ترانه های عرفی همانندِ آنها که توسط
تروبادورها- خنیاگران دوره گرد- و ترووِر ها- خنیاگران-، خوانده می شد نیز، به
رشتۀ تحریر در می آمدند. انعطاف پذیری و خوش آهنگی آنها منجر به گسترش یک سبک جدید
(آر نُووا) در قرن چهاردهم شد که توسط فیلیپ دُ ویتری، نظریه پرداز پایه گذاری شد.
موسیقی "آر نُووا" که خصوصاً در فرانسه و ایتالیا به شکوفائی رسید، سر زندگیِ
ریتمیک بیشتری داشت و آهنگسازانی مانند گیوم دُ ماشُو، شروع به آزمایش کردن تکنیک
های جدیدی مثل آیزو ریتم- همسانی ضرباهنگ- کردند که در آن الگوهای ریتمی در تکرار
های متوالی ملودی ظاهر می شوند، ولی نه لزوماً با استفاده از کشش همسان نت ها.
بسیاری از موتِت های این دوره بر اساس این تکنیک و نغمه ای مألوف- خواه ملودی یک
آواز دسته جمعی کلیسایی یا ملودی یک ترانۀ محلی عامیانه- که اغلب در یک ردیف تِنور
در تمام طول آهنگ، ظاهر می شدند، آهنگسازی پولی فونیک را غنا می بخشید.
تا سال 1500 دستگاه نشانه گذاری موسیقایی اروپای غربی تا حد
زیادی یکسان شده بود و از آن زمان به بعد، به شکل فزاینده ای پیچیده و ظریف شد.
قرن شانزدهم میلادی (اوج رنسانس)، که تحت تسلط اصل چند صدائی (پولی فونی) قرار
داشت، توسط آهنگسازانی همچون پارلِسترینا در ایتالیا، لَسوز در آلمان، ویکتوریا در
اسپانیا و ویلیام بِرد در انگلستان، موسیقی به اوج کمال رسید.
تغییرات ریشه ای در سبک
حدود سال 1600، تا اندازه ای در واکنش به موسیقی چندصدائی و
تا حدی در نتیجۀ عرفی شدن جامعه، و پیچیده تر شدنِ آلات موسیقی، در زمینۀ موسیقی یک
دگرگونی بنیادی به وقوع پیوست. این تحول، اختراع "مونودی"-مرثیه-، سبک
جدیدی بود که در آن اصل قدیمی صداهای همتراز پیشرونده در مقابل هم (کونتر پوآن)،
جای خود را به یک ردیف صدای منفرد با همراهی سازها می داد. در حالی که ردیفِ تِنور
هنوز هم حاملِ نغمۀ اصلیِ آهنگ بود، حالا از طریق یک "گراند باس"- بم
زمینه- یا "باسُو کُنتینُو" ، یک ردیف بم قوی که بر روی کی برد نواخته
می شد و توسط ویولن سل و سازهای دیگر باس، استحکام می یافت، به آن غنا بخشیده می
شد، و شالودۀ یک موسیقی هارمونیک را فراهم می ساخت.
سبک جدید – پایۀ موسیقی باروک- ریشه در فلورانس داشت، جایی
که در سال 1602 جولیو کاچینیِ آهنگساز، مجموعۀ مشهوری از مونودی ها را به نام
"نو آوِ موزیکه" – موسیقی جدید- منتشر ساخت. اختراع مونودی مقارن شد با
زایش ژانر جدیدی از موسیقیِ غیر مذهبی، یعنی اپرا. تنظیمِ مفهومِ یک نمایش برای
موسیقی، توسط خوانندگان حرفه ای با همراهی آلات موسیقی به اجرا در می آمد که منشأ
آن نیز در فلورانس بود، با نمونه های آغازین توسط پِری و کاچینی. بزرگترین مظهر
اولیۀ اپرا، کلدیو مونته وِردی بود.
*
Old Hall Manuscript
From Wikipedia, the free
encyclopedia
Folio 12v of the Old Hall Manuscript contains
the decorated opening to aGloria by Roy Henry (probably King Henry V).
The Old Hall Manuscript (British Library, Additional MS 57950) is the
largest, most complete, and most significant source of Englishsacred music of the late 14th and
early 15th centuries, and as such represents the best source for late Medieval English music. The manuscript somehow survived the Reformation, and formerly belonged to St. Edmund's College, a Roman Catholic school located at Old Hall Green (hence its name) in Hertfordshire. It was sold to the British Library after an auction at Sotheby's in 1973.[1]
The
manuscript contains 148 compositions overall, 77 that are written in score
rather than in separate parts. Most of the pieces are settings of parts of the ordinary of the Mass, and are grouped by section, in other words:
the settings of the Gloria are together, as are the settings of the Credo, Sanctus, and Agnus Dei. Between
these grouped settings are some motets and pieces related to the conductus.
The
Old Hall Manuscript was compiled in the early 15th century, probably over a
period of about 20 years. The hands of several copyists are identifiable, and
some of them may be those of the composers themselves. Recent research has
suggested that work on the manuscript ended with the death of Thomas,
Duke of Clarence, in 1421, a somewhat
later date than was previously suggested. This date allows the fitting into the
chronology of the latest piece in the manuscript, the wedding motet by Byttering which was almost certainly
written for the marriage of Henry V and Catherine of Valois on 2 June 1420, as well as a group of motets
by several composers, the titles of which closely match written accounts of the
music played at the celebration of the victory of Agincourt in 1415.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر