سایر
آهنگسازان دوره
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
دورۀ کلاسیک
دو پسر
یوهان سباستیان باخ بر روی شکاف بین دوره های بارُوک و کلاسیک، پل زدند. کارل
فیلیپ اِمانوئِل باخ (88-1714)، متولد وایمار، تصمیم گرفت که حرفۀ موسیقی را دنبال
کند، و در سال 1783 نوازندۀ کی بردِ فردریکِ کبیرِ آیندۀ پروس شد.
او تا
سال 1767، زمانی که برای اشغال سمت مدیریت موسیقیِ هامبورگ، تِلِمان را شکست داد،
در برلین ماند. او را عمدتاً به خاطرِ سونات های مبتکرانه اش برای کی بُرد به یاد
می آورند (او بیش از 200 قطعه از آنها را نوشت، هم برای "خبرگان" و هم
برای "آماتورها")، که نقش برجسته ای در پیشرفت شکل سونات، بازی کردند.
سینفونیا (شکلی از سمفونی) ها، کنسرتوها و سونات های فلوتِ او نیز امروزه هنوز به
اجرا در می آیند.
کارل
فیلیپ اِمانوئِل باخ نواختن هارپسیکُورد (نوعی پیانوی قدیمی) را به برادرِ جوانترِ
خود، یوهان کریستیان باخ (82-1735) آموخت. جوانترین فرزندِ باخ در ایتالیا به
تحصیلات خود ادامه داد، و در آنجا به عنوان یک آهنگساز اپرا، حرفۀ خود را آغاز
کرد، ولی در سال 1762 به لندن عزیمت کرد و تا هنگام مرگش در آنجا ماند، در آنجا او
به عنوان "باخ انگلیسی" شهرت یافت. او در ابتدا آهنگسازِ نمایشخانۀ
سلطنتیِ لندن بود، و بعدها به سمتِ استادِ موسیقی ملکه شارلُوت، منصوب شد. اپراهای
متأخر او زیاد موفقیت آمیز نبودند، ولی آثارِ سازی اش- به خصوص سینفونیاهای خوش
ساختِ ماهرانه و حدود 40 کنسرتوی پیانو اش- نفوذ عظیمی بر روی هایدن، بتهوون و به خصوص
موتزارت، که در دورانِ مسافرتش به لندن، در هشت سالگی، با باخ ملاقات کرد، داشت.
در
حالی که موسیقیِ بریتانیا در قرنِ هجدهم، عمیقاً تحت تسلطِ واردات اروپایی قرار
داشت، تُوماس آرن (78-1710)، یک استثنای بومیِ برجسته بود. بروندادِ آرن عمدتاً
نمایشی، شاملِ نمایشهای منظوم و اپرا بود (نمایش منظوم سال 1740 او، ترانۀ
"بریتانیا، حکمروایی کن" را نیز در بر می گرفت)، ولی او برخی سمفونی ها،
کنسرتوهای کی بُرد، سونات ها و ترانه های دلربا، از جمله "نارنجک اندازانِ
بریتانیایی، نیز نوشت.
موتسیُو
کِلِمِنتی (1832-1752)، در رم متولد شد، ولی بیشتر در انگلستان زندگی کرد. او یک
پیانو نوازِ درخشان بود، که بعداً واردِ کارِ انتشارات و ساختِ پیانو شد، او از
سال 1781 تا 1783 ، به عنوان یک خبرۀ هنر شناس در اروپا مشغول سیاحت بود، ولی سپس
در لندن مستقر شد (ازجمله شاگردانش می توان از جان فیلد نام برد). آهنگ های خود
کلِمِنتی، که شامل سونات ها، سوناتی ها و تمرینات برای پیانو می شد، هنوز هم به
عنوان قطعات آموزشی، موردِ استفاده قرار می گیرد.
همعصرِ
آلمانیِ موتسیُو کِلِمِنتی، یوهان نِپُوموک هومِّل (1837-1778)، نواختن پیانو را
نزد موتزارت فرا گرفت، و نیز برای کارفرمای هایدن، شاهزاده اِستِرهاتزی، کار کرد.
از 1819 تا 1837 او در دربار وایمار رهبر ارکستر نمازخانه بود. آثار روان و خوش
آهنگ او بسیار محبوب بود: کنسرتوی ترومپتش (1803) همانطور که «زِپتِه میلیتِر»
(1829) و یک کوئینتِت پیانو اش (1802)، هنوز بسیار اجرا می شوند. کنسرتوهای پیانو
و سونات هایش شوپن را تحت تأثیر قرار داد.
در
حالیکه دورۀ کلاسیک تحت تسلط چهار غول وینی بود، ایتالیا به تولید رضایت بخشِ
آهنگسازانِ پراستعداد، ادامه می داد. در میان آنها لوئیجی بوکِرّینی (1805-1743)
قرار دارد، که موسیقی اش به سبک هایدن شباهت دارد. او از سال 1757 تا 1764 در وین
کار می کرد، ولی در سال 1769، به عنوان آهنگساز دربار اسپانیا، به مادرید عزیمت کرد.
بوکرّینی،
به عنوان یک آهنگساز فوق العاده پرکار بروندادی کلان از موسیقیِ مجلسی، ازجمله 91
کوارتِت، 154 کوئینتِت و 60 تریوی سازهای زهی، به همراه چند سمفونی، چند کنسرتو و
موسیقیِ کلیسایی، از خود بر جای گذاشت. مینوئۀ (نوعی رقص قدیمی) مشهور او (که در
سال 1955 در فیلم بریتانیایی «قاتلانِ بانوان» [Ladykillers]، مورد استفاده قرار گرفت)، از
کوئینتِت سازهای زهیِ او در می، اُپوس 13، شمارۀ 5 منشأ میگیرد.
رقیبِ
موتزارت، آنتونیو سالیِری (1825-1750) عمدتاً در وین، جایی که نخست آهنگساز اپرا
بود، و سپس رهبر ارکستر دربار شد، کار می کرد. اپراهای او برخلافِ موتزارت، باقی
نمانده است، ولی او یک مربیِ متنفذ بود؛ بتهوون، شوبرت، و لیست در میان شاگردان او
بودند.
دومِنیکُو
چیمارُزا (1801-1749)، پیش از شکست دادن سالیِری برای تصرف سمت آهنگسازِ نمازخانۀ
وین، مدتی را در سن پترزبورگ به عنوان آهنگساز دربارِ کاترینِ کبیرِ روسیه، سپری
کرد. پس از سال 1792 او به زادگاهش ناپل بازگشت. بخش عمده ای از 65 اپرای او به
فراموشی سپرده شده است. او همچنین یک کنسرتو برای اُبوآ (نوعی ساز بادی)، حدود 30
سونات کی برد و آثاری برای دیگر سازها نوشت. رقیب و همعصرش، جووانّی پایزیلّو
(1816-1740) نیز در سن پترزبورگ و ناپل کار کرد و متجاوز از 100 اپرا، به همراه چندین
سمفونی و کنسرتو پیانو تولید کرد. اپرای سال 1872 او به نام «آرایشگر سِوِیل»،
هنگامی نوشته شد که او آهنگساز دربارِ کاترینِ کبیر بود، و در آغاز از نسخه ای که
روسینی از همین متن بعدها ارائه کرد، محبوب تر بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر