رالف وان ویلیامز

رالف وان ویلیامز

برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی تامپسون

مترجم: منوچهر خاکی

• سالهای آغازین قرن بیستم

زندگی و آثار

ملیت: انگلیسی

تولد: داون اَمپنی، 1872

مرگ: لندن، 1958

ژانر های ویژه: سمفونی، آثار صحنه ای تحت تأثیر ترانه های عامیانۀ انگلیسی

کارهای بزرگ: نُه سمفونی؛ فانتزی بر روی درونمایه ای از تاماس تالیس (1910)؛ عروج چکاوک (1914)؛ آواز عاشقانه برای موسیقی (1938)؛ اپراهای «هیو، دلال گله» (14-1910)، «ارباب، جان، در عشق» (8-1924)، «سوارکاران، به سمت دریا» (32-1925) و «پیشروی زائر» (1949)؛ «شغل رقصندگی» (30-1927).

وان ویلیامز یکی از اعضای گروهی از آهنگسازانی بود که خود را وقف نوزایی موسیقی انگلیسی در قرن بیستم کردند. او که متولد گلاستر شایر بود، موسیقی را در دانشگاه کمبریج و کالج سلطنتی موسیقی لندن، جایی که پَری و استنفُورد هم از استادانش بودند، آموخت. (در سالهای بعد، او همچنین نزد باخ و راوِل نیز به تحصیل پرداخت.) او کار حرفه ای اش را به عنوان ارگ نواز کلیسا در لندن آغاز نمود، و همراه با دوستش، گوستاو هولست، مطالعه ای نظام مند و جمع آوری ترانه های عامیانۀ انگلیسی را آغاز کرد، که - به همراه علاقۀ او به موسیقی تودُور- عمیقاً ساخته هایش را تحت تأثیر قرار داد.

در سال 1906 وان ویلیامز به عنوان ویرایشگر موسیقایی کتاب سرودهای مذهبی انگلیسی منصوب شد، و او برای آن کتاب چند نغمۀ سرود، مانند «برای همۀ مقدسان» نوشت. او همچنین از سال 1905 تا هنگام مرگش، مدیر فستیوال آماتور موسیقی لِیث هیل در دُرکینگ، سارّی شد. از سال 1919 تا 1939 او استاد آهنگسازی در کالج سلطنتی موسیقی بود. او دو بار ازدواج کرد، نخستین بار در سال 1897؛ بعد از مرگ همسرش در سال 1951، او با شاعر و اپرانامه نویس، اورسولا وود، ازدواج کرد.

سبک موسیقایی وان ویلیامز ماهیتی مشخصاً "انگلیسی" داشت، که از استفادۀ او از ترانه های عامیانه، همراه با آمیزه ای از یک عرفان مبهم، مشتق می شد. او مجذوب اشعار عرفانی والت ویتمَن شد، که در سمفونی دریا (9-1903)، و «به سوی منطقۀ ناشناخته» (6-1905)، بر روی اشعار او آهنگ تنظیم کرد. سایر آثار اولیه، فانتزی بر روی درونمایه ای از تاماس تالیس، برای ارکستر دوبل سازهای زهی و گذاشتن آهنگ بر روی اشعار اِی. ای. هاوسمَن، «بر لبۀ وِنلاک» (1908)، برای آواز و چهارنوازی سازهای زهی، همچنین آواز چند صداییِ همواره محبوب، «لیندِن لی» (1901)، و «ترانه های سفر» (4-1901)، بر اساس اشعار رابرت لوئی استیوِنسُون، را در بر می گرفت.

بر روی هم وان ویلیامز نُه سمفونی، از جمله شمارۀ 2 (سمفونی لندن، 13-1912)، شمارۀ 3، (شبانی، 21-1916)، شمارۀ 5 (43-1938، که همراه با شمارۀ 6 شجاعانه، 7-1944 به عنوان واکنش آهنگساز به جنگ، تعبیر شد)، و سینفونیای جنوبِگان (52-1949، بر اساس نت نوشتۀ خودش برای فیلم سال 1948، به نام «اسکاتلندی از جنوبگان»، نوشت. موسیقی ارکستری او نیز «عُروج چکاوک» (یک راپسودی برای ویولن و ارکستر)، کنسرتوهایی برای ویولن، اُبوا و توبا (نوعی ساز بادی برنجی)، یک راپسودیِ نُورفولک، فانتزی بر روی «گرین اسلیوز» (1934) و اُوِرتور «زنبورها» (1909) را در بر می گیرد.

وان ویلیامز در ژانرهای متعددی، از جمله موسیقی فیلم و صحنه ای، می نوشت. شش اپرای او، نسبتاً به ندرت، احیا می گردد، ولی نت نوشتۀ او برای بالۀ «نقابی برای رقص»، در گنجینۀ آثار ارکستری باقی مانده است.