زندگی نیکولو پاگانینی
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
دورۀ رمانتیک
زندگی و آثار:
ملیت: ایتالیایی
تولد: جنوآ، 1782
مرگ: نیس، 1840
ژانر ویژه: موسیقی زیردستانۀ ویولن
کارهای
بزرگ: 24 کاپریچیو- قطعه ای سر زنده موسیقی، نوعاً کوتاه و آزاد در شکل- بدون
همراهی برای ویولن (1820)؛ کنسرتو های ویولن و آثار کوتاهتر، از جمله "رقص
ساحران" و "جنبش دائمی"
ویولن
نواز و آهنگساز ایتالیایی، نیکولو پاگانینی هنوز به عنوان بزرگترین استاد همه- یک
نابغۀ حقیقی ویولن که مهارت تکنیکی اش، هرگز همتایی نداشته است- مورد احترام است. بیست
و چهار کاپریچیوی درخشان او برای تکنوازی ویولن، بسیاری را به تقلید از او واداشته
است، و کنسرتوها و واریاسیون هایش، هنوز بخشی از گنجینۀ موسیقی ویولن هستند. در
خانواده ای جنوآیی فقیر به دنیا آمد، به عنوان کودکی خردسال، توسط پدر قلدرش مجبور
می شد که به صورت دائمی تمرین ویولن کند.
در سال
1795، یکسال را در پارما به مطالعه پرداخت، و در سن 18 سالگی به عنوان رهبر ارکستر
(و سپس همچنین به عنوان ویولن نواز دربار) در لوکا منصوب شد. در کی از کنسرت هایش
در دربار، او با اسفاده از تنها دو سیم ویولنش، یک "صحنۀ عاشقانۀ"
موسیقایی را به صورت بالبداهه ساخت، و نیز
سوناتی را تماماً بر روی سیم سُل نوشت و به اجرا گذاشت، که دقّت و زبردستی چشمگیری
را طلب می کرد.
از سال
1810 به بعد، پاگانینی به عنوان استادی مستقل در اروپا مسافرت می کرد. پس از آغاز
به کار کنسرتش در لا اسکالا، میلان، در سال 1813، منتقدی نوشت: "بدون تردید
او پیشروترین و بزرگترین ویولن نواز در جهان است. نوازندگی اش به راستی غیرقابل
تصور است. او کار پاساژ، پرش ها، و توقف های دوبل مشخصی را اجرا می کند که هرگز از
هیچ ویولن نوازی نشنیده است..."
معاهده
با شیطان
زبردستی
اعجاب برانگیز نوازندگی پاگانینی، با ظاهر نا مأنوسش ترکیب می شد- او لاغر و نحیف
وزشت، با انبوهی از موهای بلند مشکی بود، که انگشتان باریک و بسیار بلندی داشت- و
این به شایعاتی دامن میزد مبنی بر اینکه او هم پیمان شیطان است. او هرگز ازدواج
نکرد، ولی رابطه ای چهار ساله با خواننده ای به نام آنتونیا بیانکی داشت که حاصلش
پسری به نام آکیله بود، که خودش را وقف او نمود.
بین
سالهای 1828 و 1834، حرفۀ پاگانینی به عنوان یک استاد در حال سفر، در اوج خود قرار
داشت: او در وین، برلین، ورشو، پاریس و لندن، مورد تحسین قرار می گرفت، ولی وخامت
وضع سلامتی اش، بازنشستگی و بازگشتش را به ایتالیا جلو انداخت. شش سال بعد او به
دلیل سرطان حنجره فوت کرد، ولی کلیسا، او را به عنوان یک بدعت گذار محکوم کرد و
اجازۀ دفن او را در زمین وقفی کلیسا نداد. در سال 1845، بقایای جسد او از ریویِرای
فرانسه به یک گورستان خصوصی در پارما منتقل گردید و در سال 1876 بار دیگر در
گورستان عمومی پارما، مدفون شد. ویولن گوارنری او در موزۀ شهرداری جنوآ، حفظ شده
است. پاگانینی تأثیر عظیمی هم بر روی آهنگسازان (منجمله شومان)، و هم اجرا کنندگان،
نه فقط نوازندگان ویولن، بلکه همچنین نوازندگان پیانو، داشت. هم لیست و هم شوپن از
او برای گسترش دادن مرزهای تکنیک های کی بُرد، سرمشق می گرفتند. "مطالعات
متعالی" لیست، مستقیماً از کاپریچوهای پاگانینی الهام گرفته شده بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر