زندگی وینچِنتزو بلّینی
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
دورۀ رمانتیک
زندگی و آثار:
ملیت: ایتالیایی
تولد: کاتانیا، 1801
مرگ: پوتو، نزدیک پاریس، 1835
ژانر ویژه: اپرای بل کانتو (خوانندگی زیبا)
کارهای
بزرگ: خوابگرد (1830)؛ هنجار (1831)؛ پیوریتن ها
وینچِنتزو
بلّینی جوانترین عضو مثلث آهنگسازان اپرای رمانتیک آغازین ایتالیایی بود. از سنین
آغازین توسط پدر و پدر بزرگش که هر دو موسیقی دان بودند، تحت تعلیم قرار گرفت و در
سن 18 سالگی برای تحصیل به هنرکدۀ موسیقی سلطنتی ناپل رفت. اولین اپرا از مجموعۀ
ده اپرای او در سال 1825 در آنجا به اجرا درآمد، و منجر به دریافت سفارش برای
اپراهای بعدی از ناپل و میلان شد.
بلّینی
با اپرای "دزدان دریایی"، که در سال 1827 در لا اسکالا ساخته شد، کم و
بیش به موفقیتی فوری نائل شد. آن اپرا با همکاری فلیس رومانی، نویسندۀ اشعار اپرا
ساخته شد و همکاری این دو برای شش اپرای بعدی بلّینی نیز از جمله، "کاپولت و
مونتاگ"، ونیز (1833)، "خوابگرد" و "هنجار" (هر دو
میلان، 1831)، و "بئاتریس در خیمه" (ونیز، 1833)، ادامه پیدا کرد. شکست
آخرین اپرای او مصادف شد با اختلافاتی با رومانی، و خاتمۀ رابطۀ عاشقانه ای دراز
مدت با زنی شوهردار.
در
بهار 1833، بلّینی از لندن و پاریس دیدن کرد، و در آن شهرها مورد استقبال قرار
گرفت، ضمن اینکه چندین رابطۀ اجتماعی ارزشمند برقرار کرد. تئاتر ایتالیایی در
پاریس آخرین اپرای او را سفارش داد: ”پیوریتن ها" بر اساس "مرگ و میر
کهن" اثری از والتر اسکات، که با موفقیت عظیمی در ژانویۀ 1835، به اجرا
درآمد. هشت ماه بعد، کمتر از دو ماه پس از زادروز سی و چهار سالگی اش، آهنگساز پس
از یک حملۀ شدید اسهال و استفراغ، فوت کرد.
کولوراتور
ویژگی
خاص قریحۀ بلّینی به خصوص در هنر تغزلی، خوانندگی با بیان شمرده و رسای کلمات و
همچنین پیوند نزدیک موسیقی و کلام است. واگنر می گفت:"موسیقی بلّینی از قلب
بیرون می آید و به شکلی صمیمانه با متن تنیده می شود". اپراهای او همانند
کارهای روسینی و دونیتزِتّی، برای صداهای طلایی عصر خودشان نوشته می شدند. پس از
زوال هنر خوانندگی زیبا- بِل کانتو- در اواخر قرن نوزدهم، این آثار محبوبیت خود را
از دست دادند، ولی در قرن بیستم با ظهور نسل جدیدی از سوپرانوهای کولوراتور-
موسیقی آوازی تک خوانی-، مانند ماریا کارلاس (77-1923) و جان ساترلند (متولد 1926)،
دوباره مورد توجه واقع شدند. تک خوانی کاستا دیوا- سرپرست گروه همسرایان زن- از
اپرای "هنجار" تبدیل به یکی از برجسته ترین نمونه های ممتاز و ویژۀ
اجراهای نمایشی شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر