زندگی اُرلاند
دُ لاسو
برگرفته و برگردان از کتاب: آهنگ سازان بزرگ نوشتۀ وِندی
تامپسون
مترجم: منوچهر خاکی
·
قرون وسطا تا رنسانس
زندگی و آثار:
ملیت: فلاندِری،
تولد: مونس، حدود 1532
مرگ: مونیخ، 1594
ژانر های ویژه: موسیقی مذهبی پولی فونیک و موسیقی تغزلی
غیرمذهبی
کارهای بزرگ: «طلب مغفرت در مزامیرِ داوود» (لاتین: Psalmi Davidis Poenitentilales) (1584)؛ «روح من غمگین است» (لاتین:
،Tristis est anima mea)
(1568)؛ «مسیح! تو را می پرستیم» (لاتین: Adoremus te, Christe ) (1604)؛ و موتِت های متعدد دیگر.
اُرلاند دُ لاسو (برخی مواقع با شکلِ ایتالیاییِ نامش،
اورلاندُو دی لاسو، شناخته می شود)، آهنگسازِ فلاندِری، همعصرِ پالِسترینا بود:
آنها در یک سال فوت کردند. لاسو نخستین سالهای زندگی اش را در سیسیل و ایتالیا، در
وابستگی به خاندان های گوناگونِ اشرافیِ ایتالیا، در مسافرت سپری کرد. اولین
مجموعه های آهنگ های او- آوازهای گروهی عاشقانه، ترانه ها و موتِت ها-، هنگامی که
در سالهای آغازینِ دهۀ بیست عمرش بود، در آنتوِرپ و ونیز، انتشار یافت، و در سال
1556 او به عنوانِ خواننده در نمازخانۀ دوکی، به دربارِ دوک آلبِرِشتِ پنجمِ
باواریا در مونیخ پیوست.
موسیقی دربار
تا سال 1563، لاسو تا آن حد بالیده بود، که رهبرِ دستۀ
همسرایانِ دوک شود، این سمتی بود که تا زمانِ مرگِ خود حفظ کرد. وظایف او فراهم
کردنِ موسیقی مذهبی برای خدماتِ نمازخانه، و موسیقیِ غیرمذهبی برای تفریحاتِ دربار
در مناسبت هایی مثلِ بازدید های حکومتی، ضیافت ها و مهمانی های شکار را شامل می
گردید. در سال 1569، او برای جشن وسورهای شاهانه به مناسبت ازدواجِ دوک ویلهلمِ
پنجمِ باواریا، با رُنِه از لورِن، موسیقی لازم را تدارک دید. لاسو همچنان، بسیار
زیاد به سفر رفتن، به ویژه در فرانسه و ایتالیا، ادامه می داد، ولی در طولِ 34
سالِ آخر زندگی اش، مونیخ پایگاه اصلی او باقی ماند. در سالهای پایانی عمر، او از
افسردگی رنج می برد و شیفتۀ آثارِ مذهبی شد. دو تن از پسرانش، موسیقی دان شدند.
شهرتِ خودِ او، از کران تا کران، گسترده شد، و او یکی از محترم ترین و پرکارترین
آهنگسازانِ زمانۀ خود بود. در حدودِ 2000 آهنگِ او به دست ما رسیده است. در مَس
ها، موتِت ها، آهنگ های عاشقانه و سایرِ آثارِ نیایشیِ او، از جمله اثرِ زیبای
«طلب مغفرت در مزامیرِ داوود»، که در سالِ 1584 منتشر شد، ولی در حوالی سال 1563
نوشته شده بود، مهارتِ تمام عیارِ او در زمینۀ هنرِ پولی فونی، نمایان است. به
همان میزان او در زمینۀ سبکِ ملایم تر و تغزلی تر، که در آوازهای گروهی عاشقانۀ به
سبکِ ایتالیایی و ترانه های به سبکِ فرانسوی اش، نمود می یابند، دارای مهارت بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر